KİRİLL MARTİNOV
NOVAYA GAZETA
GENEL YAYIN YÖNETMENİ
Savaş öncesi Ocak ayında Novaya Gazeta, ülkenin geleceği için sorumluluk almaya hazır görünen en eğitimli, aktif azınlık olan otuz yaşındaki Rusların değerleri üzerine bir araştırma yayınladı. Diğer hususların yanı sıra, genç Rusların hayatında, 1968 veya 1989’un eski kuşaklar için yaptığı gibi, deneyimlerini tanımlayabilecek kilit olayın henüz gelmediği sonucuna varmıştır. Bu değerlendirmenin doğruluğu birkaç hafta içinde kanıtlandı.
Daha 24 Şubat sabahı saat altı ya da sekizde pek çok şey netleşmişti. Güneş, kendi kendini yok eden bir protokolü harekete geçiren bir Moskova’nın üzerine doğuyor ve daha önce görülmemiş bir özgünlükle nesnelerin, insanların ve olayların üzerine parlıyordu. Gazeteci dostlarım ve üniversite profesörleri doğru ve yanlış hakkındaki fikirlerini değiştirmeyecekler. Dolayısıyla kendi ülkemizde çalışmak ve yaşamak için fazla zamanımız kalmayacak; çok yakında seçimimiz göç ve hapishane arasında olacak. Savaş Rusya’ya sonsuz zarar verecek, ancak Ukraynalılar buna karşılık verecektir. İlk füzeler Kiev üzerinde uçarken ve bir helikopter Gostomel’e inmeye hazırlanırken, Kiev’deki arkadaşlarıma “Her şeyi yapacağız” diye yazdım. Kievlilerden biri, çok geçmeden kendini cephede bulan bir gazeteci, asık suratla, “Biz de öyle yapacağız, emin olabilirsiniz,” diye cevap verdi.
Hala özgür insanlar olarak gazetenin 25 Şubat tarihli sayısını Ukraynaca ve Rusça olmak üzere iki dilde çıkarmaya gittik: “Rusya Ukrayna’yı Bombalıyor. Nobel ödüllü bir bilim insanının dediği gibi, doğru olanı yaparsanız, doğru olan da o olacaktır. Savaşın ikinci gününde kendime bir hatırlatma yazdım: şikayet etme, mümkünse aklını koru ve ülkemizi, şehrimizi ve sevdiğimiz işimizi kaybedecek olsak da, bunun şu anda Ukrayna’nın başına gelenlerle karşılaştırıldığında neredeyse hiçbir şey ifade etmediğini unutma.
2022’de Rusya, çizgi film kötülüğünün bir sembolü haline geldi.
Çizgi romanlarda bile işler daha karmaşık olma eğilimindedir ve ülkemizde en basit korku filmi çevrilmiştir. Sonsuz gücün sersemlettiği, halktan ve gerçek hayattan kopuk bir diktatör, komşu bir ülkede sebepsiz yere insanların öldürülmeye başlanmasını emrediyor ve ona hayır demek için sokaklara dökülen on binlerce insan dışında bunu durdurmaya çalışan kimse yok. Toplum korku kokuyor; üniversitelerde, okullarda ve ofislerde insanlar sessiz olmayı ve yüz çevirmeyi öğreniyor.
Vladimir Putin muhtemelen Rusya denen ülkenin son hükümdarı olarak tarihe geçecek. Yetmişinci doğum günü şerefine yarattığı felaketten vatanımızın nasıl kurtulacağını hayal etmek zor. Neron ve yangınları bu arka plan karşısında bir bebektir: seyir füzelerinden propagandaya kadar hiçbir modern teknolojiye sahip değildi.
İşte Rus yetkililerin bu yıl kendi halklarına nasıl zarar verdiklerinin eksik bir listesi.
Rus eğitimi yok edildi: önde gelen akademisyenler ülkeyi terk etti, uluslararası akademik değişim durduruldu, Yüksek Ekonomi Okulu gibi Rus eğitiminin amiral gemileri LNR’ye entegre ediliyor.
Bir milyona yakın insanın ölümüne neden olan ölümcül koronavirüsün (aşırı ölümler olarak adlandırılıyor) ardından demografi ikinci bir darbe aldı: on binlerce genç erkek ülkeden kaçıyor ya da cephede ölüyor.
Birçok tıbbi hizmet, uzman eksikliği (onlar da ülkeyi terk ediyor) veya modern ekipman ve ilaç tedarikindeki sorunlar nedeniyle erişilemez hale geliyor.
Aralarında en başarılı bilişim şirketlerinin sahiplerinin de bulunduğu Rus kökenli işadamları, Rus vatandaşlığından çıkarak varlıklarını paylaşıyor ve kurtarılamayacak olanları yerel yönetime bırakıyor. Mal ve hizmetleri Rusların hayatını daha iyi hale getiren yüzlerce yabancı şirket Rusya’yı terk ediyor.
Rus medyası öldürüldü (bunu VPN üzerinden okuduğunuza göre, bu oldukça fark edilebilir olmalı).
Hukuk sistemi hiç çalışmıyor: Nisan ayında Memorial için son duruşma yapıldığında, kendimi, Kremlin’deki herhangi bir sorun zaten bir füze saldırısıyla çözülürken tüm bu formalitelere neden ihtiyaç duyulduğunun açık olmadığını düşünürken yakaladım.
Rus sporu hiç bu kadar kötü zamanlar yaşamamıştı. Rusya Futbol Birliği UEFA’ya veda ediyor ve Asya Federasyonu’na gidiyor, ancak kimse Rusları orada da dört gözle beklemiyor.
Rus yetkililerin korunmasını çok önemsediği Rus kültürü Rusya’da ortadan kaldırılıyor: “yabancı ajanların” eserlerine zulmederek, sanatçılara konu yasaklayarak, onları pasifizmle suçlayarak (evet, barış için mücadele artık cezalandırılıyor).
Putin’in savaşının ulaşmadığı hiçbir yaşam alanı yoktur.
Eminim ki “özel askeri operasyon” radikal bir beceriksizlik örneği olarak tarihe geçecek ve en azından son on yıllardaki olaylarda böyle ikinci bir aptallık örneği bulmak zor olacaktır.
Ayrıca 40 milyonluk bir Avrupa ulusu olan komşularımızın ebedi nefretini de garanti altına almış bulunuyoruz. Kiev’deki arkadaşlarımın şu anda benimle konuşmak isteyeceklerinden emin değilim. Sonuçta, elimden gelen her şeyi yapacağıma söz verdiğimde, hala katilleri durdurabileceğimize inanıyordum.
Aralık ayında sosyal medya üzerinden okuyucularıma bu yıl onlara umut veren ve devam etmelerini sağlayan şeyin ne olduğunu sordum. Yanıt listesi oldukça beklenen bir listeydi.
İnsanlar Ukrayna halkının kahramanca direnişiyle gurur duyuyor. Korkunç bir düşman karşısında Ukrayna’nın güvenilir müttefikleri var. Mültecilere yardım eden gönüllülerin çalışma şekli ve çalışma şekilleri. Çünkü bağımsız medya kapanmamıştı ve Memorial, Ukrayna ve Belarus’tan insan hakları savunucuları ile birlikte Nobel Barış Ödülü’nü almıştı. Çünkü Ukrayna halkının ruhu seyir füzeleri, soğuk ve karanlık tarafından bile kırılmamıştır.
Önümüzdeki yıl, açık konuşalım, 2022’den daha kötü olacak. Putin Ukrayna’yı, Rusya’yı ve mümkünse tüm insanlığı peşinden cehenneme sürüklemeye çalışacaktır.
Ancak ulusal umutsuzluğun ötesine geçerek daha geniş bir dünyaya bakalım. Her birimizin elimizden geldiğince savaşa karşı direnişe katkıda bulunabileceğimiz bir yere.
__________________
Kaynak: https://novayagazeta.eu/, 31 Aralık 2022
